"Nigdzie nie jestem obca, bo nigdzie nie jestem u siebie." Joanna Bator
Poznałam ją osobiście u schyłku lat 90-tych. Kilkudniowa sesja naukowa PAN-u w Warszawie.
Potem trafiałam na jej teksty, książki i odkryłam pewne pokrewieństwo w rozkmince świata jak i tego, co jest we mnie. Nie jest to jakaś ścisła analogia, może kilka iloczynów 2 odrębnych zbiorów.
Ta ogromna potrzeba wolności, przestrzeni :
"Wiem, co robić, gdy opuszcza mnie kolejna osoba, ale źle sobie radzę, gdy ktoś chce ze mną zostać albo próbuje mnie zatrzymać".
Patrząc na myśl wyżej powiedziałabym, że Joanna... psim swędem dobrała się do taśm, gdzie nagrano mnie podstępnie w knajpie u "Pelikana";o)
Czym jest dla niej bliskość?
"Wewnętrznym poczuciem, że on jest moim głównym rozmówcą. I ja jego."
Nie marzy jej się facet anioł - bo co z takim robić?
I słusznie!;o)
I taka jeszcze jej myśl:
" Znam ludzi po 40-tce, którzy od 15 lat są na terapii. Ciągle pracują nad sobą, nad związkiem, przepracowują traumy, robią ustawienia rodzinne i okadzają się wonnymi ziołami, albo jedzą tylko kasze. I wciąż są w tym samym miejscu, uwięzieni w przeszłości, smutni. Ja wolę żyć i kochać."
Ktoś inny - szczęścia trzeba się nauczyć w pojedynkę, dopiero wtedy jest się gotowym na związek..
Moim zdaniem ci wszyscy, którzy potrzebują życiowej przestrzeni, którzy nie umierają z lęku, bo ktoś ich porzuci, ale mają świadomość, że sami mogą odejść, choć bardzo nie chcą ranić - to zdolni do szczęścia - bez tej drugiej szczoteczki do zębów w łazience. A jeśli już obecność tej szczoteczki - to szkliwo bliskości bez próchnicy konieczności, czy ciała przypartego do muru.
W tej grupie nie znajdziesz wampirów emocjonalnych - wystarcza im swój krwiobieg i zawsze otworzą ramiona na wolnych od dżumy zaborczości i wolnych od sennego rytuału pomidorowej ..w niemej katatonii obcych sobie.
Czym jest szczęście? Móc wznieść toast z osobą kochaną:
- Za nasze trudne szczęście.
Bo wersja łatwa szczęścia - nie istnieje.
Komentarze