Jestem pod wrażeniem - siły, trafności, bogatego znaczenia myśli:
Miłość jest jak ocean, na każdym jej brzegu inna.
Nie inna, bo inne męskie czy kobiece imię.
Nie inna, bo coś innego się czuje do tego jednego mężczyzny czy kobiety.
Miłość jednej i tej samej pary jest po prostu wielowymiarowa.
Życie nauczyło mnie, że nie muszę zranić mężczyzny, by poczuł się zraniony.
Cichym traktem ranią go kobiety, które w przeszłości go ostro wydymały, bo rani go stały lęk, jak może być obecnie kochany, kiedy w swym życiu - nigdy nie był tak naprawdę kochany - więc z jakiej racji teraz miałoby być inaczej?!?!
Nie muszę ranić, by zbierać Vat od niedopielęgnowanego poczucia własnej wartości mężczyzny.
Słucham dumę w głosie tych, co świadczą ile to już lat razem - miło - ale w mej lodówce jest wręcz tropik wobec temperatury ich relacji.
Jak wielu myli gabaryty kalendarza razem - z prawdziwym sensem współbycia. Nie czuję się przegrana, tylo dlatego, że zatrzymałam kalendarz naliczający jedynie dni niszczenia mnie.Jestem wręcz dumna z tego.
Miłość do tej samej osoby na każdym jej brzegu jest inna, bo jest wielowymiarowa, bo mariaż tego co dają sobie zakochani, z tym co wnoszą ze świata przed ich spotkaniem.
Mądra miłość to wie.
Mądra miłość nie obraża się bo, w kochanej osobie niezrozumiały niż. Soki emocjonalnej przeszłości wciąż żywo meliorują tkankę duszy, infekują lękiem bo ktoś kiedyś śmiertelny cios - choć obecnie pure kochanie.
Na każdym brzegu inna, bo kochana osoba to bogactwo i walorów, i ciosów, które kiedyś bez nas zaznała.
Miłość, ta jedna miłość - jest inna na każdym jej brzegu.
Bo słońce nad ich skroniami, bo kataklizmy nad ich skroniami. Ale to wciąż jednak miłość.
Nie kocha się kogoś, bo pasuje do wcześniej ustalonego wzorca wyboru.
Kocha się, bo koktail wad i zalet - nie odbierają oddechu. Wręcz przeciwnie - ta druga osoba jest jak Bar Tlenowy.
Dotlenia chęć do życia, rodzi uśmiech - choć nikt nie opowiedział dowcipu.
Melioruje naszą mobilność w przypowieść o tytule: Jeszcze mi się chce...
Cokolwiek owo chcę oznacza.
Bo chłód emocjonalny zamraża pragnienia.
Miłość na każdym jej brzegu jest inna, bo my nie jesteśmy statycznym kadrem.
Jeśli pomimo sztormów, szuka się dłoni osoby kochanej, myśli splata jej imię - to każdy szlak oceaniczny znaczyć będzie mapę spełnienia.
Jedynie infantylizm zakłada, że można rzeźbić kształt fal, moderować kierunek wiatrów współbycia.
Nie na wszystko mamy wpływ.
Nawet nasze emocje wymykają się próbom ich zdyscyplinowania.
Kapryszą jedynie ci, którym nie zaspakaja się ich egoizmu.
Topografię brzegów miłości zrozumieją jedynie ci, którzy kochają i którzy wierzą, że mogą być pokochani.
Nikt inny.
I prawdziwa historia...
Zakochany mężczyzna bierze do kina swoja dziewczynę, lecą zajawki filmów, które czekają na premierę. Film, który poniżej jest właśnie taką niby zajawką.
Ale tak naprawdę jest niespodzianką dla dziewczyny faceta z fantazją i wyobraźnią.
Bo wynajęci aktorzy odgrywają sceny z ich realnego życia, kolejne sekwencje w miejscach, w których naprawdę byli, nawet ubrania te same, hotel, plaża, jego prywatny jacht.
Smaczek polega na tym, że fabuła tych oświadczyn zbudowana jest na dawnym śnie jego dziewczyny, że ginie w katastrofie lotniczej i w chwilach grozy widzi całe swoje życie.
Świetny pomysł, świetna realizacja - ode mnie nobelek nie tylko za formułę oświaczyn tego faceta, ale nikt nie zadaje sobie tyle trudu, inwencji - jeśli tak naprawdę nie kocha. Na ostatnich ujęciach już nie aktor - a on sam w akcie prawdziwych oświadczyn. Szkoda, że nikt nie rejestrował miny jego lady podczas projekcji:-)
Zajecudny pomysł...
Miłość jest jak ocean, na każdym jej brzegu inna.
Ale wcześniej musi się zdarzyć błogosławieństwo pojawienia się samego oceanu, by móc mówić o jego brzegach. Pustynia - to tylko pył i wiatr...
